Emmy en Youssef

In gesprek met de oudste en jongste werknemer van Athora

Op 5 oktober is het Diversity Day en daar staat Athora Netherlands graag bij stil. Voor ons gaat diversiteit over waardering en respect hebben voor onderlinge verschillen en het zoeken naar verbinding. Daarom zochten we speciaal voor Diversity Day de twee – op het eerste gezicht – meest verschillende collega’s die we binnen de muren van Athora Netherlands konden vinden, op voor een dubbelinterview. 

Emmy en Youssef zijn niet alleen de oudste en jongste medewerker van Athora (ze schelen 45 jaar!), ze hebben ook een andere culturele achtergrond én zijn bovendien van een ander geslacht. Maar niets is meestal wat het lijkt, dus zijn ze wel echt zo verschillend? Misschien zijn er wel meer raakvlakken dan je zou verwachten…

Een uur lang spraken Emmy (66) en Youssef (20) met elkaar. Waar dromen ze van en welke lessen hebben ze geleerd? Hoe kijken ze tegen hun carrière aan en hoe is het met de diversiteit binnen hun teams gesteld? 

Werken met data

Youssef is met zijn twintig jaar de jongste medewerker van Athora en dat is niet zo gek. Hij zit in het derde jaar van zijn Bachelor Econometrie aan de VU en combineert dat met een halve baan op de afdeling Actuarial Reporting, waar hij sinds mei van dit jaar werkt. Daar maakt hij scenario-analyses, op basis waarvan producten worden gewaardeerd en geprijsd. “Ik bouw de curves die daarvoor nodig zijn: wat gebeurt er als de rente of de inflatie omhoog of omlaag gaat? Ik probeer het simpel uit te leggen.”

“Actuarial Reporting… het woord alleen al is een tongbreker,” grinnikt Emmy. “Maar ik weet ongeveer wel wat het inhoudt. Eigenlijk zit je dus net als ik in de data-hoek.” Ook Emmy houdt zich op dagelijkse basis bezig met data. Als DevOps engineer bij de afdeling DTC Data houdt ze zich bezig met het datawarehouse, waar alle gegevens van onze klanten veilig zijn opgeborgen. Ze werkt al 21 jaar bij Athora en de rechtsvoorgangers. Net als Youssef heeft ze een deeltijdbaan, want met haar 66 jaar mocht ze eigenlijk al met pensioen. “Maar daarvoor vind ik mijn werk nog veel te leuk.”

(Artikel gaat verder onder de afbeelding)

Vreemde eend?

Een parallel die je zou kunnen trekken tussen Emmy en Youssef is dat ze allebei een ‘minderheid’ vormen op hun afdeling. Emmy als een van de weinige vrouwen in haar IT-collega’s en Youssef als een van de weinigen met een Marokkaanse achtergrond. Hoe is het om de ‘vreemde eend in de bijt’ te zijn? Of voelt dat niet zo?

Emmy: “Omdat ik een bèta-opleiding ging doen, heb ik altijd in een ‘mannenwereld’ gezeten. Ik ben het dus gewend. Hoewel we nu op de afdeling wel meerdere vrouwen hebben, zijn we inderdaad nog steeds in de minderheid.”

Vroeger – in vorige functies – had Emmy daar nog wel eens last van, vertelt ze. “Men nam mij als vrouw in de automatisering vroeger niet altijd serieus. Als we naar klanten gingen, beschouwden ze me als een soort secretaresse. Terwijl ik juist de inhoudsdeskundige was. Daarom haalde ik bewust nooit koffie tijdens vergaderingen. Juist om die indruk weg te nemen. Nu is dat allang niet meer zo.”

Tijden kunnen gelukkig veranderen. Youssef heeft geen soortgelijke ervaring in zijn eerste ‘echte baan’ bij Athora. “Ik voel me niet per se anders, ook al heet ik natuurlijk geen Jan en heb ik geen blond haar en blauwe ogen. Collega’s zijn wel nieuwsgierig naar mijn achtergrond, maar dat vind ik alleen maar leuk. En bovendien zitten er meer collega’s met een Marokkaanse achtergrond in mijn team. Het leeftijdsverschil is eerder een ding, ik had van de meeste collega’s hun zoon kunnen zijn, haha.”

Vreselijk, de middelbare school

De twee blijken nog meer gemeen te hebben. Na haar lerarenopleiding Wiskunde ging Emmy als docente aan de slag op een middelbare school. Maar dat was geen succes. “Ik vond het vre-se-lijk! In augustus begon ik, en voor de kerst was ik weer weg. Ik kon helemaal geen orde houden.”

Ook Youssef kon in eerste instantie maar moeilijk zijn plek vinden op het overwegend witte gymnasium, waar hij zijn middelbareschooltijd doorliep.

“Ik kwam van een superdiverse school in Amsterdam-West, waardoor die overgang best lastig was. Er werden in de klas wel eens opmerkingen gemaakt die voor mijn gevoel niet door de beugel konden. Door leraren werd daar nauwelijks tegen opgetreden.” Gelukkig zette Youssef door en kijkt hij uiteindelijk toch positief terug op die periode. “En de school wil zelfs nu nog met me in gesprek over wat ze in de toekomst beter zouden kunnen doen. Dat vind ik positief.”

Niets doen in het huishouden

De twee zoons van Emmy zijn een stuk ouder dan Youssef en al tijden de deur uit. Sinds kort is Emmy zelfs oma geworden en past twee dagen per week op haar kleinkinderen, vertelt ze. Verder zijn de rollen in huize van Breenen niet bepaald traditioneel ingevuld. “Mijn man doet het huishouden, ik doe niks – misschien af en toe een was en op zaterdag boodschappen. Toen ik zwanger was, bestond deeltijd werken in de IT nog niet. Dus ik moest kiezen tussen stoppen met werken of voltijds doorgaan.” Emmy koos voor het laatste, omdat ze haar werk veel te leuk vond om te stoppen. “Zodoende werd ik kostwinner en mijn man huisman. Dat is nog steeds een ongebruikelijke taakverdeling; ik kan me soms echt nijdig maken over hoe we ervoor staan met de vrouwenemancipatie. Het is wel positief dat in sommige sectoren steeds meer vrouwen werkzaam zijn, zoals de advocatuur, het onderwijs en zelfs de IT. Maar in de top van het bedrijfsleven is het ondermaats: de vrouwelijke CEO's zijn op twee handen te tellen.”

De rolverdeling bij Youssef thuis is ook niet bepaald traditioneel te noemen. En helaas heeft de pandemie zijn sporen nagelaten. “Ik woon nog thuis met mijn broer en mijn moeder en werk vanuit mijn slaapkamer. Mijn vader is vorig jaar tijdens de eerste golf overleden aan Covid. Hij deed veel bij ons thuis: koken, boodschappen. Hij werkte vroeger ook als kok. Nu hij is weggevallen heb ik veel van zijn taken overgenomen.”

Wel of geen carrière

Heeft Emmy zo op het einde van haar werkzame leven nog een goed carrièreadvies of levensles voor Youssef? Daar blijken de twee wél andere ideeën over te hebben. Emmy: “Carrière heb ik eigenlijk nooit gemaakt: ik was programmeur en ben nu DevOps engineer, wat feitelijk ongeveer hetzelfde is. Mijn levensfilosofie is ‘Doe wat je leuk vindt en ga niet voor het grote geld.’ Ik ben zielsgelukkig in mijn huisje en hoef geen grote auto of boot. Meer geld zou mij absoluut niet gelukkiger maken.”

Youssef daarentegen ziet wel een glansrijke carrière aan de horizon schitteren. “Het lijkt mij juist geweldig om carrière te maken. Juist ook door waar ik vandaan kom: ik ben de eerste in mijn omgeving die naar het hoger onderwijs gaat. Dus ik ben benieuwd hoever ik kan komen.” Hij ziet zichzelf ook nog wel in het buitenland werken: “Bijvoorbeeld in Londen, of in de Emiraten. Op mijn 66ste hoop ik in elk geval met pensioen te zijn ergens in een warm land.”

Met pensioen?

Emmy’s man ziet het wel zitten om te gaan reizen na hun pensionering, maar dat hoeft voor haar niet: “We hebben al zo veel gereisd in ons leven. Ik wil niet langer dan drie weken van huis zijn, zeker nu we kleinkinderen hebben. Ik ben niet geschikt om helemaal niks te doen, dus dan ga ik liever vrijwilligerswerk doen. Als ik stil ga zitten, stort ik binnen de kortste keren helemaal in.”

Het uur vloog voorbij: Emmy en Youssef hadden nog uren verder kunnen praten over van alles en nog wat. Maar het is tijd om weer aan de slag te gaan. “Het was bijzonder om elkaar op deze manier een beetje te leren kennen,” beamen de twee. “Erg leuk om op deze manier met elkaar in gesprek te gaan.”